Hunsrücker Platt

zrick zu de anere Sprich

 

ÄBBES

 

Mit dem Weerdsche ÄBBES, doo kam-mer äbbes mache,

 wer näischd drous mache kann, däh kann aach driewer lache.

An jedem Daach im ganse Joor kinnd äbbes ääm passeere,

 mer kinnd äbbes gewinne, mer kinnd awer aach äbbes valleere.

 

Sunndass, doo kimmd meerschdens äbbes Guures uff de Disch,

Moondass weerd gäß, wänn vunn sunndass noch is äbbes iewerisch.

Dinnsdass, doo muß die Housfraa sich wiere äbbes infalle losse,

Mittwuss is äbbes Sunnerbares, doo mischd de Jaab säi Bosse.

 Dunnerschdass kääfd mer äbbes in Siemere uff’m Wuchemaad,

äbbes Anneres, as wie Fleischpläddsjer vunn louder Schwaard.

 Fräidass is bäi guure Christeläid äbbes vunn Mähl uff’m Disch,

mannischmoo gidds Millischsubb, mannischmoo gebackene Fisch.

 Samsdass duhd Supp mit äbbes Grienem drinn dann fraije,

 wäil mer am nächsde Daach im Bett kann äbbes länger läije,

Sunndass-moorjeds, doo duhd ous de Biewel lähse uhs de Parre,

 prierischd Lieb unn Friehere, wenn Läid mitnanner äbbes harre.

 

Die alde Läid, die  mähschde gunne sich noch äbbes Scheenes,

 wolle äbbes Guures ässe unn dringge, wolle fäijere dis oore jeenes,

 wenn’s ofd so äbbes ähnliches wie paar waame Gedangge sinn,

 awer das is joo äbbes, woo mer nidd wääß, wo das fehrd hien.

 So is das mit dem Weerdsche äbbes schunn säid langer Zäid,

 das Woord äbbes, das hodd’s in sich bäi junge unn bäi alde Läid.

 

Unn awäile speer äisch äbbes, es lääfd meer de Gedanggeschwääß,

am Änn, doo is-is äbbes, was de Bäbbes, was die Gääs nidd wääß!!!

 
Reinhard Scherer, Holzbach
zrick an de Anfang