Weerehahn

Doo druhe uff’m Keerschtoorem huggd

säid eh unn je in Weerehahn, in Goggel,

unn je-noo-dähm, wie’s Weere weerd,

doo drährer sisch uff säinem Soggel!

Er drähd sisch uff dähm hohe Droon,

an äänem Stigg, unn noo alle Säijere,

die Rischdung, wo de Hahn guggd hien,

hodd äbbes for’s Weere se bedäijere!

Wenn es soll gänn Sunneschäin,

dann drährer sich in Rischdung Nord,

dann ziehe noo ääner Stieb am Hiemel

die dunggle Wollge allegare ford!

Guggd er nunner ins Källebachdaal,

keerdsegrad noo dem Abberder Loch,

dann weerd’s in Wammes kiehler,

mannichmoo douerd’s in gans Woch!

Wenn er guggd noo Rieswiller, noo Oste,

dann wääß dass säid Joore jedes Kind,

vunn Keerberisch kumme schroohe Biese,

Gewiehere, Rään unn däggmools Wind!

Guggd de Goggel in Rischdung West

unn kimbd dann de Rään vumm Räin,

dann honn die Alde schunn gesaad:

Awäile ställd die Bliesch hinner die Zäin!

De Winder iewer hommer ’Uher Luffd’,

de Ostwind häild, brängd Käld unn Schnee,

doo bläibd dehääm mer, in Stall unn Stuh,

bis de Hahn sisch wiehere drähd in de Heh!

De Weerehahn hodd sich noch nie geärrd,

er brouch kää Schloof, noch nidd in Spoor,

uff dähne kam-mer weerglisch sisch verlosse,

houd, moije unn aach noch in hunnerd Joor!

Däh hodd immer dis Weere prophezäid,

säid Mänschegedängge, säid Joor unn Daach,

däh mischd das, wänn’s uhse Herrgodd will,

noch for uhs Kinn unn uhs Kinnskinn aach!

Das waarsch, was de Weerehahn will saan,

wenn noo uhs kää Hahn duhd meh grähe,

däh Goggel, doo uhe uff’m Keerschtoorem,

däh weerd sisch aach nooh uhs noch drähe!