Hunsrücker Platt

zrick zu de anere Sprich

 

Die Millischbangg

 

In jedem Dooref hodd gestann in Bangg,

ous dicke Boord, paar Iele langg

unn guud zwoo Millischkanne brääd;

versoud hodd mer sisch manch Klähd.

 

Aach Buhe honn bäi Straisch unn Jux

verriß ehr allerbäsd Manschestderbux.

Die Bank hadd Läscher, Riß unn Schliewer,

mer is midd de Schuh, aach bääwes driewer.

 

Ei, wänn die Bank hädd vaziele känne,

in gannse Oowed kinnd doo nidd änne.

In Herrgottsfrieh ging das schunn aan,

die Millischkanne mer fodd mußt draan.

 

Doohien kame aach die Nooberschläid,

mer hodd sisch loohie gebood die Zäid.

Hadd die Ahwed ääne noch nidd gehäddsd,

dann hodd mer noch in Stieb geschwäddsd.

 

Is zerigg de Millischwaan dann kumm,

hodd die Maa-Millisch mer middgenumm,

hodd’s gehääß: Huul die Millischkann herbäi,

meer brouche die schähl Millisch foor uhs Säi.

 

Samsdachs mußt mer draan gemahne,

baßt uff, houd gidd’s Kähs unn Sahne,

die kann nidd stehn loo in ganz Stunn,

de Budder duhd verlaafe in de Sunn.

 

Das scheensde awer, das muß äisch saan,

das hodd aangefang eerschd Ooweds aan,

doo sinn dann hien kumm junge Läid,

die honn vazield, honn ewisch-lang gemaid,

 

geschwäddsd, wie’s midd de Aawed stehd,

geguggd hodd mer vastuhle noo de Määd...

Wänn’s schunn war moo stischedunggel,

an de Millischbangg war noch Gemunggel.

 

Macht ändlisch ouch moo in die Bädder,

hodd ääjerlisch geruf de Basde-Vädder,

gäbbd uff de Millischbangg awäile Ruh,

susd griehe meer im Bädd kää Auhe zu!

 

So war das mit de Millischbank im Eck,

die hodd gediend so manchem Zweck...

houd-se-daachs, die Doorefstrooß is leer,

die Junge honn in de Disko ehr Quaddeer.

 
Reinhard Scherer, Holzbach
zrick an de Anfang