Hunsrücker Platt

zrick zu de anere Sprich

 

Klääne Kinn

 

Klääne Kinn ehr eerschde Schried ins Lääwe,

 uff kääne Fall se mache känne ganz allään.

Die Mudder guckd, daß kääner gehd denääwe,

wenn se moo toorgele midd ehre klääne Bään.

 

Die Kinnerzäid, die gehd viel so schnell e-rumm,

noher, doo misse ganz allään se gehn, unbewachd,

däffe nidd ins Pielsche dreere, sinn nidd dumm,

ob's iewer Daach is oore midde in de Naachd.

 

Die Mudder riefd de Kinn noch noo: Baßd uff,

machd die Aue uff, die sinn fa-se gugge doo,

machd klääne Schried, ob nunner, oore ruff,

verräißd kää Klääre, bassd uff, nidd hinnenoo!

 

Klääne Kinn, die wachse unn weere greeßer,

dann mache se vunn sälwer große Schried.

Die Wähsch doorich’s Lääwe weere nidd besser,

die mache ähne däggmools un-neerisch mied.

 

Sinn die Kinn dann groß, dängge se z'rick,

unn dängge aan de Mudder ehre guure Rood:

’Säid noore geschäid und suchd ouer Gligg,

de läddsde Wähsch gehd mer de besd midd Godd!’

 
Reinhard Scherer, Holzbach
zrick an de Anfang